For mange år sidan var eg på Haiti. Det gjer vondt å minnest det no, når landet ligg i ruinar. Mellom ruinar lever eit stolt folk. Vakre, kjempande menneske. Under studieturen vår kom i kontakt med ein eldre kaffebonde. Det vart snakk om landets krise. I dag må vel den tida ha verka som god. Me spurt om korleis han såg på framtida for landet. Då såg han, litt oppgjeven ut, rista på hovudet og sa: Me har eit ordtak her ute på landet som er slik: Me går og går og til slutt vert det ein veg.”

Døyparen Johannes vart sendt for å gå føre Herren. Det gjorde han til gangs. Valdsame ord og ei utsjåande som skremte noko og kvar på flatmark. Men sjølv sa han :

”Men midt mellom dykk, står det ein som det ikkje kjenner, han som kjem etter meg og som eg ikkje er verdig å løyse skoreima åt:”

(Joh 1,19-27)