Johannes Døyparen får fram bilder i hovudet. Ein villmann i kamelhårskappe. Kan hende likna han på Den merkelege mannen. Eit tidlege tv-minne frå 1970-talet som gjorde sterkt inntrykk på meg. Av ein eller annan grunn forvilla denne middelalder mannen seg – gjennom tid og rom-  inn den moderne tid. Han var langt føre si tid. Det førte med seg mange forviklingar.

I dagens tekst er læresveinane til  Johhannes Døyparen også forvirra. Men han som kom for å rydde veg, ryddar opp i kaoset. Han kjenner si gjerning og er fornøgd med ho:” Den som har brura , han er brudgom. Men venen hans, som står og høyrer på, gleder seg når han høyrer målet brudgommen. Slik glede har eg no fått og det i fullt mål. Han skal veksa eg, skal minka.

Sterke ord og som dikt ikkje heilt til å skjøna.

I diktet ”Lykkelege hender” skriv Halldis Moren Vesaas ( 1907-1995)

Og kvelden kjem til dei

Med nye gåver

Klede, vatn

Puter å glatte

Eit barns fine hud og mjuke hår

Å røre varleg

Eit elska andlet

Med trøytte drag

Johannes, 3,22-30